ಗುರುವಾರ, ಜೂನ್ 10, 2010

ಸುಪ್ತ ಸ್ವರ...


ದೀಪಗಣ್ಣಿನ ಹುಡುಗಿ,
ಮನಸು ಈಗೀಗ ಕೊಂಚ ಸ್ಥಿಮಿತಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿದೆ ಗೆಳತಿ! ಅವತ್ತಿನ ದುಖವೆಲ್ಲ ಇವತ್ತು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ ಅಂತ ಹೇಳಲಾರೆ, ಆದರೆ ಅವತ್ತಿನ ಹಾಗೆ ಎದೆಯಿಂದ ರಕ್ತ ಚಿಮ್ಮುತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಳಗಿನ ಜ್ವಾಲಾಮುಖಿ ಕೂಡ ತನ್ನ ಸದ್ದಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ನಾನೇ ಸಂಧಾನಕ್ಕೆ ಬರತೊಡಗಿದ್ದೇನೆ. ಕಣ್ಣಿರು ಕಂಟ್ರೋಲ್ ಗೆ ಬರುತ್ತಿವೆ. ನಂಗೊತ್ತು ಇವತ್ತಿನ ಸ್ಥಿತಿಯಲಿ, ನಾನು ಮಾತ್ರ ನನ್ನನ್ನ ಸಮಾಧಾನಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲೆ!! ಹಾಗೆ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ವಾರಗಟ್ಟಲೆ, ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೆ, ವರ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಬದುಕಿ ಬಿಟ್ಟವನಿಗೆ ಈಗ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿ ಬದುಕುವದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತೆ ನೋಡು.
ನೀನು ಅಂತಹ ಹುಡುಗಿ ಅಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ!! ಕಡೆ ಪಕ್ಷ ನನ್ನನ್ನು ಸೋಲಿಗೆ, ಒಂದು ದೌರ್ಭಾಗ್ಯಕ್ಕೆ, ಬದುಕಿನ ultimate ಆಘಾತಕ್ಕೆ ಒಡ್ಡುವ ಮುನ್ನ ಕೊಂಚ ಯೊಚಿಸುತ್ತಿಯಾ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಮರಣ ದಂಡನೆ ಕೊಡುವವರೂ ಕೂಡ ನಿನ್ನ ಕೊನೆ ಆಸೆ ಏನು ಅಂತ ಕೆಳ್ತಾರಂತೆ. ಆದರೆ ನೀನು "ನಿನಗಿರುವ ಕೊನೆಯ ಅವಕಾಶವೇ ಮರಣ ದಂಡನೆ"ಎಂಬಂತೆ ತೀರ್ಪು ಘೋಷಿಸಿ ಬಿಟ್ಟೆ.
ಇವತ್ತು ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುತಿರೋದು, ನೀನೇಕೆ ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾವಿರ ಕಾರಣ ಸಿಗಬಹುದು. ಆದರೆ ವಿನಾಕಾರಣ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದೇಕೆ ? ಅದನ್ನು ಮೊದಲು ಹೇಳು. ನಾನು ನಿಜಕ್ಕೂ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ನಾನು ಎಂಬಂತೆ ಇದ್ದು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಬದುಕು ಸುಂದರವಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಸಪ್ತ ಸಾಗರ ದಾಟಬೇಕಿತ್ತು. ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ತಾರುಣ್ಯವನ್ನ ಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ನೂರಿಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಸುಧೀರ್ಘ ಪ್ರಯಾಣದ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವತ್ತಿನ ನನ್ನ ಓಟಕ್ಕೆ ತಡೆಗೋಡೆಗಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂತಹದೊಂದು ಆಹ್ಲಾದಕರ ರಭಸದಲ್ಲಿದ್ದವನಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಯಾರೋ ಹೆಗಲು ತಟ್ಟಿ "ಹಲೋ" ಅಂದದ್ದು ಕೇಳಿಸಿತು. ದಡ್ಡ ನಾನು ತಿರುಗಿ ನೋಡಿಬಿಟ್ಟೆ!!!
ತಪ್ಪು ನನ್ನದು ಇತ್ತು ಬಿಡು. ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಪಾರಿಜಾತ ಅರಳಿಸಿಕೊಂಡು ನಿಂತವಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸದೇ ಇರಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ! ಹೆಗಲು ಮುಟ್ಟಿ "ಹಲೋ" ಅಂದವಳೆಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದೆನೋ ಇಲ್ಲವೋ, ಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ ಅಮ್ಮನ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿದ್ದಾಗಿನಿಂದಲೂ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆನೇನೋ ಎಂಬಂತೆ "ಎಸ್" ಅಂದುಬಿಟ್ಟೆ!!
ಅವತ್ತು ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳೆಷ್ಟು ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶವಾಗಿದ್ದವು ಗೊತ್ತಾ? ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮುಗ್ದ ನಗೆ. ಅವತ್ತಿನ ತನಕ ನಿನ್ನದೆಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆಲ್ಲ ಒಂದೇ ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟು, ಸಮುದ್ರದ ತುದಿಯ ತನಕ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ತೇಲಿ ಬರುವ ಮಾತಾಡಿದ್ದೆ!! ನಿನ್ನ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಭರವಸೆ ಇತ್ತು, ಪ್ರೀತಿ ಇತ್ತು, ಗೆಲ್ಲುವ ಹಟವಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಬದುಕನ್ನು ಇವತ್ತಿನಿಂದ ಕಡೆಯ ದಿನದ ತನಕ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕಳೆಯುತ್ತೆಂಬ ವಿಶ್ವಾಸವಿತ್ತು!!!
ನನಗೆಲ್ಲ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತೆ. ಮೊದಮೊದಲು ನಾನು ಮೂರ್ಖನ ಹಾಗೆ ರಿಯಾಕ್ಟ್ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ. ನಿನ್ನೆಲ್ಲೋ ನನ್ನ ತೋಳುಗಳಿಂದ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದಿ ಎಂಬುದು ಅರವಿಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ರೈಲ್ವೆ ಸ್ಟೇಷನ್ ನಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಮಗುವಿನಂತೆ ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾದೆ. 2 ವರ್ಷ ಮತ್ತೇನನ್ನು ಮಾಡದೇ ನಿನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ನಿನ್ನ ಮೇಲೊಂದು ಹಕ್ಕು ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿದೆ ಅಂದು ಕೊಂಡವನು ನಾನು. ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣ ಬದಲಾಗುವದನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ನಿಂತ ನೆಲವೇ ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟಂತಾಯಿತು. ಅವತ್ತು ನಿನ್ನ ಎಷ್ಟು ಕಾಡಿದ್ದೆ ನೆನಪಿದೆಯಾ? ನಿನ್ನೆದುರು ನಿಂತು ಕಣ್ಣಿರು ಹಾಕಿದ್ದೆ, ಗೊಗೆರೆದಿದ್ದೆ. ಆರಡಿಯ ಎತ್ತರದ ಆಳು; ಮಳೆಗೆ ತೊಯ್ದ ಗುಬ್ಬಿಯಂತಾಗಿದ್ದೆ.
ಬಿಡು ಇದೆಲ್ಲ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ ಮಾತು. ಬಸ್ಸು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡವನ ಹಳಿ
ಹಳಿ. ನೀನು ಮರೆತು ಹೋದ ಚಿತ್ರ. ನಿನ್ನ ಮರೆವುಗಳಲ್ಲಿ ನೀನಿರು, ನನ್ನ ನೆನಪುಗಳಲ್ಲಿ ನಾನಿರುತ್ತೇನೆ. ನಿನ್ನ ಮನಸು ಖುಷಿಯಾಗಿರಲಿ. ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಬೆಳಕಾಗುವದಿಲ್ಲ. ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ ನಿಂತು ಹೋಗಿದೆ. ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಕಳೆದ ರಸ ನಿಮಿಷಗಳು ನನಗೆ ಸಾಕು; ಈ ಜನ್ಮಕ್ಕೆ, ಇದರ ಇನ್ನುಳಿದ ಅವಧಿಗೆ. ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಿನ ದೀಪ ಆರದಿರಲಿ.
ಮುಂದಿನ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ನಿನಗೆ ಅರ್ಹನಾಗುವಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯವನಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬರುತ್ತೇನೆ...
ಕೇವಲ ನಿನಗಾಗಿ.

2 ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು: