ಯಾಕೋ ಖುಷಿಯಾಗ್ತಿದೆ...

ಮತ್ತೆ ಮಳೆ! ಹತಾಶನಾಗಿ ಬಂದ ಮಗನಿಗೆ ಸಾಂತ್ವನಿಸುವ ತಾಯಿ ಪ್ರೀತಿಯಂತೆ; ಹನಿ ಹನಿ
ಈ ತುಂತುರುವಿನ ಎದೆಯ ಪ್ರತಿ ಹನಿಯಲ್ಲೂ ನಿನದೇ ಪ್ರತಿದ್ವನಿ.
ನಿನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ನಾನು; ಮರೆತು ಹೋದ ಕನಸು, ತಪ್ಪಿ ಹೋದ ಟ್ರೇನು, ಇನ್ನೆಂದೂ ತಿರುಗಿ ಬರಲಾರದ ಸಮಯ,
ಗುರುತೂ ಉಳಿಯದೇ ನಡೆದು ಹೋದ ಹೆಜ್ಜೆ.
ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಆ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಗೆಜ್ಜೆನಾದದಿಂದಲೇ ಮೈ ಮರೆತ ಭಾವುಕ ನಾನು. ಇಲ್ಲಿ ನೀನಿಲ್ಲ ಆದರೆ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಕಳೆದ ಸಾವಿರ ಸಾವಿರ ನೆನಪುಗಳಿವೆ. ಆ ನೆನಪುಗಳಿಗೆ ನನ್ನ ಸಾಂತ್ವನಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಇದೆ!
ಅಷ್ಟು ಸಾಕು. ನನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲೂ ಕಾಮನಬಿಲ್ಲು ಮೂಡುವ ಸಂದರ್ಭ! ವಸಂತ ಮಾಸವಿಲ್ಲದೆ ಕೂಗುವ ಕೋಗಿಲೆ, ನೋವಿನ ಅಲೆಗಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕು ಕರಗಿ ಹೋದ ಕಲ್ಲು ಬಂಡೆಯಂತಹ ಕಷ್ಟ, ಮುಸುಕಿದ ಮೋಡದೊಳಗಿಂದ ಫಳ ಫಳಿಸುವ ಸೂರ್ಯ. ಇದಾವುದು ತುಂಬ ದೂರವಿಲ್ಲ!!
ಸಂಜೆ ಬಂದ ಮಳೆಗೆ ಕಾಲಿಗೆ ಮೆತ್ತಿದ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲೂ ಯಾವುದೋ ಘಮ.
ಯಾಕೋ ಖುಷಿಯಾಗ್ತಿದೆ...